Ankara'nın Beypazarı ilçesinde canlı 79 yaşındaki İsmail Yanık, 59 yıldır dokuma tezgahının başında yöreye başmaklık bürgü dokuma geleneğini sürdürüyor. 20 yaşlarında cümle bellemek düşüncesince Çamlıdere'den Beypazarı ilçesine mevrut Yanık, kısaca 100 kilometrelik yolu yayan geldi. Meslek bellemek düşüncesince ustasının atölyesinde canlı Yanık, kendine Beypazarı'nda ortak hayat kurdu.
Sabahın evvela ışıklarıyla atölyesinin alternatifini markajcı Yanık, anadan görme yöntemlerle öğrendiği mesleğini gayrisıhhi asırdan ortak tomar süredir bire ortak yöntemle sürdürüyor. 79 yaşlarında bulunmasına karşın gençlere taş çıkaran ortak titizce işini önleyen Yanık, ilçede mukaddema hanımefendilerin bürünmek düşüncesince kullandığı bürgülerin bugün tezyinî gayeli arzu gördüğünü kaydetti.
İpek ve hav iplerden ahşap tezgahlarda ördüğü bürgüleri adeta diyanet dokunmak önleyen İsmail amca, ilerleyici yaşına karşın mesleğine bulunan sevgisini göz boncuğu kaybetmedi. Bürgü dokumacılığı mesleğini keyiflendirmek düşüncesince senelerdir arak döken İsmail Yanık'ın en iri endişesi mesleğin kendisinden muahharen namevcut olacağı. Ahşap tezgahının başında pedallara basarak oluşturduğu ritimli sesler ortada şiirler yazan İsmail Yanık, seneler zarfında yazdığı şiirlerini de ortak kitapta topladı.
"O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı adına da bürgü örterlerdi"
Bürgü dokumacılığı öyküsünü paylaşan Yanık, "1962 senesinde Çamlıdere'den geldim. Bir zanaat öğreneyim diye. Karşıma bu çıktı. O devir marangozluk vardı benim aklımda. Ustam bana burada çalış, burada yat dedi. Öyle diyince marangoza gitmeme ister kalmadı. Çünkü marangoz tün ezanı dükkanını kapatacak evine gidecek, ego nereye gideceğim? Onun düşüncesince burayı yeğleme ettim. Böylece 1962 senesinde Beypazarı'nda işe başlamış oldum. Beypazarı'nda da bayanlar giysi hususunda aşırı çalışma verilmiş, dobra ortak dizayn bulmuşlar. O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı adına da bürgü örterlerdi. Biz de o bürgüyü dokuyorduk" dedi
"10 tezgah yetiştiremezdik tamamımız çalışırdık satılırdı fakat muahharen satılmaz oldu"
Kıyafetler değiştikçe giderek anadan görme kıyafetlerin azaldığını tamlayan Yanık, “Şimdi namevcut üzere ortak şey. O devir 10 derece tezgah vardı Beypazarı'nda. Biz elden bürgü yapardık. Buna eş bürgüsü deniliyordu. Kızlar çeyizlerine koyarlardı, eş olunca da kullanırlardı. 10 tezgah yetiştiremezdik tamamımız çalışırdık satılırdı fakat muahharen satılmaz oldu. Kıyafet değiştikçe alıcı azaldı muahharen kopacak duruma gelmişti. O vakte derece Beypazarı'nda ortak gezim başladı. Bu turizmde tığ ne yapabiliriz niteleyerek düşündük. Evde kullanılacak bulunan masa örtüsü, darağacı örtüsü yaparak çalışalım dedik ve o halde çalışmaya başladık. O sayede baştan canlanmış oldu. Şimdi turizmin sebebiyle tığ üş ilkokul kuruş kazanıyoruz. Ama Beypazarı'ndaki hatun giysisinin tamamlayan bununla birlikte ehemmiyetli ortak parçasını yapmaktan ego aşırı mutluyum” ifadelerini kullandı.
Bu kültürün tamamı dünyaya tanıtılması icap ettiğini tamlayan Yanık, “Şimdilerde bu işi yapıyoruz fakat buraya Avrupa'dan yada en azında İstanbul'dan turistlerin gelmesi lazım. Turizmin evvela başladığı yıllarda heveslilerdi, meraklılardı İstanbul'dan geliyorlardı. Turizme istekli bulunan insanların yetkililer çeşidinden eğitilmesi gerekiyor. Bence Beypazarı'nda hala ortak terbiye bilimi bilimi verilebilir. Bir mağaza toplantısında gezim nedir, gezgin bizlerden ne bekler, turiste elbette davranmamız lazım. Bunlar öğretilmiyor, bu hususta üzgünüm" dedi.
"Mesleğin akıbet halkası edinmek istemiyorum, yaşım 79 fakat hala umudum var"
Beypazarı'nın yegâne lokal dokumacısı bulunan Yanık, “Ben bu cümle sona erecek niteleyerek aşırı üzülüyorum. Mesleğin akıbet halkası edinmek istemiyorum. Yaşım 79 fakat hala umudum var. İnsanlar ölümlü, ölmemek üzere ortak şansım da namevcut beklentim de namevcut fakat cümle ölmesin” dedi.
Mesleği bellemek düşüncesince kimsenin istekli olmadığını kail Yanık, “Yanıma bu mesleği bellemek düşüncesince mevrut kimesne olmadı. Zaten vaktiyle yamaklık devrinde eli uz çırağa öğretirdi fakat çırağın ortak sevap beklentisi olmazdı. Sadece cümle bellemek düşüncesince gelirdi. Ben de anca geldim zaten. Çamlıdere'den kalkıp, yürüye yürüye geldim ego buraya. Şu dağları aşa aşa geldim, elleme ki de gelmişim. Ben göz boncuğu yerde sıfır ortak bornoz yapıyorum burada. Pamuktan ve elle yapıyorum. Şu an elle önleyen göz boncuğu arazi yok. Yurtdışına tırlarla bornoz gidiyor fakat araba yapımı. Malzemesi seçilmiş değil, bayağı ortak malzeme. Ben rastgele malzemeyi kullanmam. Önceden hav ipliğini Bursa'dan alırdım. 30 yıl filan he Bursa'dan bulamıyorum o ipliği. Artık bireşimli ipliklere döndüler, ego banko dükkanıma o iplikleri sokmam. Daha evvela göz boncuğu kullanmadım zira ego lokal dokuma yapıyorum. Mutluyum seviyorum işimi. Beni festivalde çarşı merkezine indirmişlerdi. O kalabalıkta beni çalışırken izliyorlardı. Birisi istifham sordu, 'hep çalışıyorsun göz boncuğu yorulmuyor musun' diye, o an aklıma özgün ortak karşılık geldi, 'yavrum ego yorulmayı unuttum' dedim. Buraya yazdım, 'yüz güldürmeyen servet satmıyoruz' diye. Dükkanı açar açmaz bu yazıyı yazdım ben. Bu insanlığa başmaklık ortak sözdür. Bu inan lafı üzere ortak şey. Ben hala mutluyum" niteleyerek konuştu.
Aynı sürede türkü de yazan Yanık, “Şiir yazıyordum, lakırtı yazıyordum en böylecene ortak im çıkarttım. Çok vaktim olmuyor fakat yersiz otururken aklıma gelenleri yazmışım zamanında. Ama kitapla ilgilenecek zamanım yoktu. Bilgisayardan da anlamıyorum. Çocuklara yazdırıyordum çetin oluyordu" ifadelerini kullandı.
Hülya Keklik - Cem Geçim
