Ankara'nın Beypazarı ilçesinde canlı 79 yaşındaki İsmail Yanık, 59 yıldır dokuma tezgahının başında yöreye başmaklık bürgü dokuma geleneğini sürdürüyor. 20 yaşlarında dizge bellemek düşüncesince Çamlıdere'den Beypazarı ilçesine mevrut Yanık, kısaca 100 kilometrelik yolu yayan geldi. Meslek bellemek düşüncesince ustasının atölyesinde canlı Yanık, kendine Beypazarı'nda birlikte dirim kurdu.
Sabahın geçmiş ışıklarıyla atölyesinin alternatifini markajcı Yanık, anadan görme yöntemlerle öğrendiği mesleğini sıhhatsiz asırdan birlikte tomar süredir ayrımsız yöntemle sürdürüyor. 79 yaşlarında bulunmasına karşın gençlere taş çıkaran birlikte titizce işini karşılayıcı Yanık, ilçede evvelce bayanların bürünmek düşüncesince kullandığı bürgülerin bugün göstermelik gayeli istem gördüğünü kaydetti.
İpek ve hav iplerden ahşap tezgahlarda ördüğü bürgüleri adeta diyanet ilmik karşılayıcı İsmail amca, ilerleyici yaşına karşın mesleğine bulunan sevgisini on paralık kaybetmedi. Bürgü dokumacılığı mesleğini keyiflendirmek düşüncesince senelerdir arak döken İsmail Yanık'ın en şişman endişesi mesleğin kendisinden muahharen namevcut olacağı. Ahşap tezgahının başında pedallara basarak oluşturduğu ritimli sesler ortada şiirler yazan İsmail Yanık, seneler ortamında yazdığı şiirlerini de birlikte kitapta topladı.
"O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı kendisine da bürgü örterlerdi"
Bürgü dokumacılığı öyküsünü paylaşan Yanık, "1962 senesinde Çamlıdere'den geldim. Bir konuşma öğreneyim diye. Karşıma bu çıktı. O devir marangozluk vardı benim aklımda. Ustam bana burada çalış, burada yat dedi. Öyle diyince marangoza gitmeme lazım kalmadı. Çünkü marangoz şeb ezanı dükkanını kapatacak evine gidecek, ego nereye gideceğim? Onun düşüncesince burayı yeğleme ettim. Böylece 1962 senesinde Beypazarı'nda işe başlamış oldum. Beypazarı'nda da bayanlar elbise hususunda baş döndürücü mesai verilmiş, dobra birlikte dizayn bulmuşlar. O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı kendisine da bürgü örterlerdi. Biz de o bürgüyü dokuyorduk" dedi
"10 tezgah yetiştiremezdik çoğumuz çalışırdık satılırdı ancak muahharen satılmaz oldu"
Kıyafetler değiştikçe giderek anadan görme kıyafetlerin azaldığını tamlayan Yanık, “Şimdi namevcut kabil birlikte şey. O devir 10 denli tezgah vardı Beypazarı'nda. Biz hoppadak bürgü yapardık. Buna kadın bürgüsü deniliyordu. Kızlar çeyizlerine koyarlardı, kadın olunca da kullanırlardı. 10 tezgah yetiştiremezdik çoğumuz çalışırdık satılırdı ancak muahharen satılmaz oldu. Kıyafet değiştikçe alıcı azaldı muahharen kopacak bir duruma gelmişti. O vakte denli Beypazarı'nda birlikte gezim başladı. Bu turizmde kılıç ne yapabiliriz diyerek düşündük. Evde kullanılacak bulunan masa örtüsü, darağacı örtüsü yaparak çalışalım dedik ve o biçimde çalışmaya başladık. O sayede baştan canlanmış oldu. Şimdi turizmin yardımıyla kılıç üş iptidai kuruş kazanıyoruz. Ama Beypazarı'ndaki kadın giysisinin tamamlayan bununla birlikte ehemmiyetli birlikte parçasını yapmaktan ego baş döndürücü mutluyum” ifadelerini kullandı.
Bu kültürün kâffesi dünyaya tanıtılması icap ettiğini tamlayan Yanık, “Şimdilerde bu işi yapıyoruz ancak buraya Avrupa'dan yahut en azında İstanbul'dan turistlerin gelmesi lazım. Turizmin geçmiş başladığı yıllarda heveslilerdi, meraklılardı İstanbul'dan geliyorlardı. Turizme arzulu bulunan şahısların yetkililer kabilinden eğitilmesi gerekiyor. Bence Beypazarı'nda hala birlikte pedagoji bilimi verilebilir. Bir mağaza toplantısında gezim nedir, gezmen bizlerden ne bekler, turiste elbette davranmamız lazım. Bunlar öğretilmiyor, bu hususta üzgünüm" dedi.
"Mesleğin sonuç halkası kazanmak istemiyorum, yaşım 79 ancak hala umudum var"
Beypazarı'nın biricik yerel dokumacısı bulunan Yanık, “Ben bu dizge sona erecek diyerek baş döndürücü üzülüyorum. Mesleğin sonuç halkası kazanmak istemiyorum. Yaşım 79 ancak hala umudum var. İnsanlar ölümlü, ölmemek kabil birlikte şansım da namevcut beklentim de namevcut ancak dizge ölmesin” dedi.
Mesleği bellemek düşüncesince kimsenin arzulu olmadığını kail Yanık, “Yanıma bu mesleği bellemek düşüncesince mevrut kimesne olmadı. Zaten birlikte vakitler yamaklık devrinde eli uz çırağa öğretirdi ancak çırağın birlikte sevap beklentisi olmazdı. Sadece dizge bellemek düşüncesince gelirdi. Ben de anca geldim zaten. Çamlıdere'den kalkıp, yürüye yürüye geldim ego buraya. Şu dağları aşa aşa geldim, elleme ki de gelmişim. Ben göz boncuğu yerde sıfır birlikte bornoz yapıyorum burada. Pamuktan ve elle yapıyorum. Şu an elle karşılayıcı göz boncuğu toprak yok. Yurtdışına tırlarla bornoz gidiyor ancak otomobil yapımı. Malzemesi seçilmiş değil, bayağı birlikte malzeme. Ben gelişigüzel malzemeyi kullanmam. Önceden hav ipliğini Bursa'dan alırdım. 30 yıl falanca beli Bursa'dan bulamıyorum o ipliği. Artık bireşimli ipliklere döndüler, ego banko dükkanıma o iplikleri sokmam. Daha evvela on paralık kullanmadım zira ego yerel dokuma yapıyorum. Mutluyum seviyorum işimi. Beni festivalde çarşı merkezine indirmişlerdi. O kalabalıkta beni çalışırken izliyorlardı. Birisi istifham sordu, 'hep çalışıyorsun on paralık yorulmuyor musun' diye, o an aklıma otantik birlikte yanıt geldi, 'yavrum ego yorulmayı unuttum' dedim. Buraya yazdım, 'yüz güldürmeyen para satmıyoruz' diye. Dükkanı açar açmaz bu yazıyı yazdım ben. Bu insanlığa başmaklık birlikte sözdür. Bu inanç lafı kabil birlikte şey. Ben hala mutluyum" diyerek konuştu.
Aynı sürede koşuk de yazan Yanık, “Şiir yazıyordum, uydurma yazıyordum en böylecene birlikte iz çıkarttım. Çok vaktim olmuyor ancak gereksiz otururken aklıma gelenleri yazmışım zamanında. Ama kitapla ilgilenecek zamanım yoktu. Bilgisayardan da anlamıyorum. Çocuklara yazdırıyordum ağır oluyordu" ifadelerini kullandı.
Hülya Keklik - Cem Geçim
