Muğla
Göcek Mahallesi'nde derinlemesine seneler zincir market işleten 56 yaşındaki Aynur Isparta'ya, 10 sene ilkin parkinson teşhisi konuldu. Hastalığı zımnında güç vakitler nâkil Isparta, evde bulunduğu senelerde çocukluğundan buyana baş döndürücü sevilmiş bulunduğu resim sanatıyla uğraşmaya değişmeyen verdi.
Resim icra ettiği senelerde hastalığının etkilerinin azaldığını ayırt fail Isparta, evinin bahçesine işlik kurdu. Isparta, resmin beraberinde seramik ve çini sanatıyla da uğraşarak ıspazmoz ve çöküntü hallerini arama dibine almaya çabalıyor.
"Hayatımı boyalarla renklendiriyorum"
Atölyesinin kapısını AA muhabirine açan Isparta, hastalığının evvel dönemlerinde yaşamış bulunduğu zorlukları ve resimle bulunan bağını anlattı.
Fırçayla resim hazırlamaya başladığında hastalığın bozukluk bulunduğu titremesinin az henüz yüzdelik 90 azaldığını vurgulayan Isparta, "Bunu ayırt edince o denli bahtiyar oldum ki anlatamam. Hatta zat kendime 'Ben hastalığımın çaresini buldum' dedim. Boyalar, renkler, fırçalar… Hikayem böylelikle başlamış oldu." dedi.
Isparta, henüz sonraları çini sanatıyla tanıştığını, balçığa biçim verip onu boyamanın geçim donör bulunduğunu dile getirdi.
Çinilerin fırından çıkışını heyecanla beklediğini aktaran Isparta, "Hayatımı boyalarla renklendiriyorum. Kendi hayatımın renklerini buluyorum. Üretiyorum, bundan sonraları ortak kenarda değilim. Parkinson hastaları konuşmakta külfet çeker ve içe bulutlanmış ortak yapıları vardır. Ben bu zorlukları boya ve fırçalarımla aştım. Boyalar düşüncelerim, fırçalar epizot oldu." diyerek konuştu.
"Son nefesimize denli hayatımızın tadını çıkarmalıyız"
Isparta, kişilere değinmek düşüncesince uğraş verdiğini, içtimai iletişim araçları üstünden deneyimlerini paylaştığını belirtti.
İnsanın başına ne gelirse gelsin hayatımızın bitmeme ettiğini anlatım fail Isparta, laflarını şu şekilde sürdürdü:
"Son nefesimize denli hayatımızın tadını çıkarmalıyız. Kendinizin, gönlünüzün ve zihninizin renklerini bulun. Hala dem alıp veriyorsam, Allah bana dedi ki 'Yaşa, yapman gerekenler var.' 'Ben ne istiyorum? Ne ile bahtiyar oluyorum?' diyerek soruyorum. Bu işe seneler ilkin 1500 liralık zorunluluk maaşımla başladım. Şimdi baş döndürücü ortak tomar malzemem var. Son nefesimi verdiğimde de bu malzemeler açılacak sanat akademisine yardım olacak. Köylerimizde, ücra köşelerde kesinlikle gönlünde renkleri, kabiliyetleri bulunan insanoğlu var. mühim bulunan bunları bulabilmek."
Önce namına henüz sonraları da öbür hanımlara yararlı kazanmak düşüncesince yola koyulduğunu kail Isparta, bu hayalini yapmak düşüncesince Göcek'te ortak sanat akademisi açılması düşüncesince elinden mevrut gelişigüzel şeyi yapacağını kaydetti.
